In het algemeen gaat het om frauduleuze pogingen om goederen of geld van natuurlijke of rechtspersonen te verkrijgen. Online fraude is het gebruik van een valse naam of hoedanigheid, of het gebruik van frauduleuze constructies, om mensen te overtuigen van het bestaan van valse bedrijven, om de verwachting van succes te wekken, of door zich voor te doen als een bevoegde autoriteit om geld te verkrijgen. Dit fenomeen probeert mensen te misleiden met alle middelen die de technologie toelaat.

Een van die methoden is phishing, een techniek die door fraudeurs wordt gebruikt om persoonlijke informatie te verkrijgen en de identiteit van het slachtoffer te gebruiken. Dit proces bestaat erin het slachtoffer te doen geloven dat hij/zij zich tot een vertrouwde derde richt (bank, administratie, politie, enz.) om persoonlijke informatie te verkrijgen: wachtwoord, kredietkaartnummer, identiteitskaartnummer, geboortedatum, enz. Er worden exacte kopieën van officiële websites gemaakt om het slachtoffer te laten geloven dat hij zich op de officiële website bevindt. Het slachtoffer gebruikt dan zijn persoonlijke codes die worden achterhaald door degenen die de valse site hebben gecreëerd. De aanval kan ook worden uitgevoerd via e-mail of via andere middelen zoals SMS, dit is SMiShing.

Een andere, meer slinkse methode is de sentimentele zwendel, waarbij wordt geprobeerd gevoelens van liefde voor een slachtoffer te veinzen om zijn of haar genegenheid en vertrouwen te winnen alvorens over te gaan tot schrijnende eisen om geld los te krijgen. Gedupeerd door de leugens, geeft het slachtoffer vrijwillig toegang tot zijn financiële middelen, bankrekening, betaalkaarten, paspoort, e-mailadressen of inloggegevens. In bepaalde gevallen dwingt de oplichter het slachtoffer tot financiële malversaties in zijn eigen voordeel, waardoor het slachtoffer medeplichtig wordt.

Brussel Preventie en Veiligheid heeft in zijn Globaal Veiligheids- en Preventieplan 2021-2024 een punt 8.8 opgenomen dat tot doel heeft te zorgen voor een goede opvang van slachtoffers van cybercriminaliteit, zonder verdere details.

Dit brengt me bij mijn vragen:

• Welke maatregelen worden door Brussel Preventie en Veiligheid overwogen om de zorg voor slachtoffers van cybercriminaliteit te verbeteren?

• In 2018 heeft het CIBG boek 37, in samenwerking met Brussel Preventie en Veiligheid, de lancering van een gewestelijk Cybersecurityplan overwogen. Hoe staat het met deze aanbeveling? Welke belangrijke maatregelen moeten in dit plan worden opgenomen?

• Bestudeert Brussel Preventie en Veiligheid de mogelijkheid om dit soort zwendel in een vroeg stadium te voorkomen, in plaats van zich alleen bezig te houden met de opvang van slachtoffers nadat de ze zijn opgelicht?

• Wordt er onderzoek gedaan naar een bewustmakings- en voorlichtingscampagne gericht op de doelgroepen van dit soort aanvallen (met name ouderen, die over het algemeen minder goed in staat zijn oplichting te herkennen)?

• Wordt er, gelet op de evolutie van de toename van cybercriminele aanvallen, intensiever samengewerkt tussen Brussel Preventie en Veiligheid met de verschillende politiezones en de gemeenten om een antwoord te bieden op het vlak van preventie?