Niet zolang geleden kopte De Standaard dat het inkomen van een zelfstandige vroedvrouw bijzonder laag is. Zo laag zelfs dat velen afhaken.

Ook in Brussel snoeien vroedvrouwenpraktijken in hun aanbod, bij gebrek aan medewerkers. Hier staan zij er zelfs nog iets slechter voor dan in Vlaanderen. Zo hebben zij, en bij uitbreiding iedereen die in Brussel als zelfstandige in de gezondheidssector werkt, geen recht op gewestelijke opleidings- en consultancysteun. Enkel wie werkzaam is in een kindercrèche heeft dit wel.

De medische wereld staat niet stil en logischerwijze verwachten wij dat deze mensen mee zijn met de laatste ontwikkelingen. Bovendien hebben we het hier over de omgang met zeer kwetsbare personen: borelingen en hun pas bevallen moeders. Het belang van de toegankelijkheid tot opleidingen is dus groot.

Helaas is het voor deze professionals, en bij uitbreiding alle beroepen binnen de gezondheidssector, niet haalbaar dat zij zelf nog deze opleidingen bekostigen, die in het belang zijn van de volksgezondheid.

Vandaar dat ik u volgende vragen stel:

• In hoeverre is het aantal vroedvrouwen gestegen in Brussel de voorbije jaren? Heeft u cijfers die vraag en aanbod van diensten verstrekt door vroedvrouwen in Brussel, staven? Kunt u een evolutie van de laatste jaren weergeven?

• Heeft u zelf vragen ontvangen van zelfstandige vroedvrouwen in Brussel omtrent de aanvraag voor opleidingssteun? Heeft u een delegatie ontvangen en samen gezocht naar oplossingen?

• Ontvangt u soortgelijke signalen vanuit andere beroepen binnen de gezondheidssector? Zo ja, welke?

• Kunt u uitleggen waarom de gewestelijke opleidings- en consultancysteun voor de gezondheidssector beperkt werd tot zelfstandigen binnen de kinderopvang?

• Onderzoekt de regering of dit kan uitgebreid worden naar de vroedvrouwen, en bij voorkeur de gehele gezondheidssector, in navolging van Vlaanderen?